Balik Tanaw sa Dos mil Onse...

Dalawang araw na lang at bagong taon na... December 30, 2011 ngayon at araw kung saan ako'y magbabalik tanaw sa mga nangyari sa akin ngyong 2011.

Kung ang taon ng 2010 ay ang taon kung kailan ako tuluyang naging legal dahil ako ay 18 years old ng nabubuhay sa mundo. Well, ang 2011 naman ay ang taon kung saan samu't saring mga pagbabago ang nangyari. Take note: Samu't-saring mga pangyayari. Aside from maraming nagbago, ito rin kasi ang huling taon ng pagiging teenager ko. Yes you read it right 19 years na ako namamalagi sa mundo at sa 2012 ay bente na ako. Hayaan niyo akong balikan ang lahat ng mga pangyayari sa 2 quarter ng taon. Okay ba yun?

So ngayong 2011 ay nalaman kong immature pa rin ako. Pero siyempre nag mamature ako sa mga paglipas ng panahon. Nagmamature sa katawan (ehem), sa boses (tsk tsk,,,late bloomer kasi ako sorry na)... at sa pag-uugali...

Okay start na... First quarter  ng taon...
January-April 2011

Ang daming nangyari ng mga buwan na ito. Biruin mo first year anniversary ng pagkabangga ni daddy ng January 20, 2011 at 25th wedding anniversary pa at birthday pa ng aking isa sa mga paboritong tita. Sobrang daming pangyayari. Ayun at dito ako nag start mag todo diet kasi ako ay ingetero sa mga kaibigan kong mga payat. Perokidding aside nung birthday ko January 22, 2011 simpleng handaan lang ang naganap. Basta I just want to be with my family. Ayaw ko mag invite ng friends. Basta we celebrated my birthday na kami kami lang. Simpleng handaan, simpleng tawanan... Basta yun na! Ako ay masaya nung birthday ko kasi nakasama ko ang pamilya ko. Next, I think January 25 nung trineat ko ang aking mga kaklase sa inuman, hahaha. Treat pero nagdagdag din naman sila. Ayun first ever inuman ko with them at sobrang astig lang kasi nalasing ata ako (Okay ako na si Cris lasingero..). Pero hindi naman siguro kasi after nung event nag facebook pa ako e. January ay isang blast na buwan para sa akin.Mas blast pa sana kung merong dalagang dumagit ng puso ko. Pero wala so ang ma-blast (sounds like malas) lang... hahaha

Ito na ang Pebrero at Marso, unforgettable kasi kami ay nag immersion sa Bataan. Second time ko sa Bataan pero first time na may immersion dun. At ito pa dahil nga sa gustong gusto ko ang buhay misyonero at maranasan ang maging isang fisherman, ako at ilan sa mga klasmeyts ko ay nagbangka... Badtrip naman, at naging big issue to. Lalo na nung nagsumbong ang ilang tao na skami raw ay nagbangka. Anyway, oo na nagbangka kami not for fun but to experience the life of our adopted family. Pero saya lang nun kasi sobrang daming taong gustong tumulong sa amin para lang di kami magkaroon ng violation. Ako naman ay nerbyos na nerbyos noon kasi nga ako ay tatakbo sa council at kung ano ano ang mga nagsulputang problema sa buhay namin noon. Pero basta masaya ang February. Dahil dito naging buo ang aming section at panahon din ito ng aming pagtakbo sa eleksyon. Don't make me wrong di ako pulitiko, I just really want to serve my shoolmates and I think nagawa ko naman...At nung MArch, ako ay nanalo sa election. At nakapunta rin ako sa Mindanao to sdo missionary works. Oo naging misyonero na ako. Hahaha... Ang saya sa Manticao, first time ko sa Mindanao at nagtungo ako dun para maging misyonero at hindi isang traveller. Pero mind you after this March escapade... Boom na ng boom ang mga blessings. Salamat sa mga nagdasal para sa akin.

April... BYEE mode na. nakapasok ang aking application, natanggap ako sa regionals, at nakapasa sa nationals. Ang hirap ng interview pero ang astig lang kasi naging magandang experience at sobrang nagboost ang confidence ko to talk to other people. Dahil dito nabuo ang aking BAKAS! Hinding hindi ko makakalimutan ang panahon na ito.


Second quarter ng taon (May-August)

Ito na ang start ng pag gala ko at pagbibigay buhay sa mga proyekto ng bakas. Ang daming environmental children's camps din ang aming nagawa. Salamat sa mga volunteers.Nakapunta rin ako sa Ilocos para sa TPSLC.  June at July ay nakapunta ako ng South Korea for three weeks sa isang world leadership training na nakaka-trauma. Basta nakakastress na three weeks yun pero masaya lang. After naman ng trip ay balik na ulit sa mga projects ng BAKAS, sobrang salamat talaga sa PSG ng SPUQC at officers sa pagbibigay buhay sa mga plano lalo na ang pagpunta sa mga adopted communities. KUDOS talaga sa inyo. Idol ko kayong lahat. Salamat! August ng ako ay sumali sa camp ng BYEE sa Laguna. Saya ng experiences dun at naging artista din kami kasi sikat na direktor ang nag direk ng aming shooting ng mga spiels. Basta yun na! August din ng nalaman ko na makakapunta ako sa Germany gawa ng BAKAS. At London dahil sa mapangahas kong pag apply sa Global Youth Summit. Basta daming sorpresa dito sa buwan ng Agosto Nakapunta rin ako ng Baguio pala para bumisita sa mga utol ko dun.

Third Quarter (September-December)
  Halo-halong emosyon ang aking naramdaman dito. Grabe ang hirap ng mga subjects ko dahil nga third year na ako. Pero okay naman at yung IBA kong guro ay supportive. Hindi tulad ni_______ ah basta God bless her na lang...
Anyway, sobrang saya ng September kasi dami kong inasikasong visa. Una visa sa Germany with the help of Daddy Cedi, at minadali pa ng SPUQC para naman sa visa for South Korea. Okay, October ng tuluyan na akong umalis ng nasa para magtungo muli sa South Korea, at doon ko rin naramdaman na bumaba ang grades ko at may prof pa akong nagalit dahil di raw ako nakapagpaalam. Di man lang daw ako nagtext. Hala, kung alam niyo lang po na di gumagana ang roaming ko sa Korea. Tsk. Nag pm naman ako sa FB nya at dedma. Okay ganun pala, edi yan hanggang ngayon dinededma na kita. (Kainis, pero God bless you na lang talaga). Buti naman yung isa kong teacher na 5 ang binigay sa akin ay binigyan ako ng chance. Salamat po (Smile ng humble). Sa South Korea marami akong naging kaibigan na iba't-ibang lahi. At nagkaroon din ako ng Pinoy friend na anak ng Mayos sa isang bayan sa Romblon. Katuwa lang.

Next after ng ilang days na pananatili sa Korea, panahon naman para ako ay pumunta sa Germany. Share ko lang na umuwi lang ako sa Pinas right after ng Korea trip para ayusin yung laugage ko at after three hours, balik airport ulit para sa Germany trip. Tama tuloy tuloy ang biyahe walang pahinga pahinga... So ayun. Sa Germany sobrang lamig. First time ko sa Europe at finally natupad na rin ang pangarap ko. Salamat kay God for giving me the opportunity at wonderful blessings sa aking buhay at sa buhay ng aking pamilya.
After ng trip, pag uwi ko lugmok ang mukha ko dahil sa bagsak ko. Hahaha.. Pero okay naman na. Grabe lang si ________, di man lang ako naunawaan na mahirap ang pinagdaanan ko. Wala talaga siyang puso. Basta sorry ka na lang po kasi di ako ang tipo ng taong hahabol habol at magpapaka sweet. Sorry. Di po ako ganun. Di tulad ng mga favorite students mo na sobrang mga parang bata. bwahahaa...

After two weeks nagpunta rin ako ng Baguio with my CAR friends. Kilala niyo na kung sino kayo. At naging masaya naman...

After nun ay inasikaso ko ang visa ko sa London. Sa London ay naging masaya at fruitful ang lahat. Marami akong nakilalang kabataan na sobrang tatalino at ang gagaling mag isip ng proyekto para sa pagbabago ng kani-kanilang lugar. Basta the best ang GYS2011 ng British Council Ang sarap maging Global Changemaker.

At yung AYLC naman, badtrip yun. Di ako nakapasa. Basta hayaan na lang sila. Period!

hahaha...

Sa totoo lang ay naging masaya ang buhay ko ngayong 2011, nagkasakit man ako ay di naman ganung kalala, naging malungkot man ako pero di ganung ka-severe. Naging maayos naman talaga ang buhay ko ngayon at ng pamilya ko. Sa flow ng pera ay naging maayos lang din. Ang saya talaga ng 2011 ko at sobrang blessed lang talaga ni God. Lord, thank you sa iyong mga magagandang biyaya ngayong taon. Sobrang salamat lang po talaga.

Sa 2012, hindi ko alam kung ano ang mangyayari. Magkaka-love life na kaya ako (Sana naman...) mas magiging masaya pa kaya? Mas marami pa kayang biyaya at paglalakbay ang aking mararanasan? Yan ang ating abangan... Basta ngayon magpasalamat tayo sa Diyos dahil nabuhay tayo ng masagana at malayo sa disgrasya. :)

Things were packed!

Today is the day that I have packed all my things for my UK thingy summit.

I'm readyy excited ! My stomach  turned upside down because of excitement. Anyway, I don't know what lies ahead in the Global Youth Summit but all I know are...  I will learn more things there and will develop my communication skills.

I'm excited to meet young people around the world and to know what they are fighting for. The delegates for that foryum have our own advocacies in life. Some are fighting for children's right, education, gender equality, environment and etc.

What made me more excited is that, I together with other two Filipino youth will represent our cuntry in the summit. I think this is the first time of the British Council Philippines to have 3 representatives for the annual global youth summit. Although there were six who have attended the first Asian summit.

Another thing that I want to share is I didn't attend my classes for me to be able to read some articles to have knowledge to my assigned topic. Tomorrow I need to go to the BC office around 9 am (Colleen was the reason why I need to go to BC office. Because she was the one who arranged the time. hahaha) and our flight is 5 pm. So see how long will take for us to wait.... I hate waiting but it's okay hahaha.

So much for today. Hope our flight tomorrow will be safe and memorable. May God bless our trip and our families.

I got one of the sweetest message today...

God can speak to us in many ways. This was the lesson that I have learned today. I can say that I was inspired with our RE class today for I got lots of messages that really struck my mind and heart.

First, Choose to let go and live your life.
Letting go doesn't mean that you are already retreating or surrendering. It means that we need to allow God's plans to happen. Well, not all the things that are happening to our life are really part of God's plan sometimes it is really us who makes our plan and we tend not to listen to God's guidance and words. Life is full of choices. We just need to be smart in choosing what we really need and want for our life. In my case I just choose what I know what God really wants me to choose. I choose to be simple yet striving hard to achieve my goals in life. After we have chosen what we want it's already our obligation to live with it and to share it to other people around us.

Second one is, I SERVE NOT FOR MY OWN SAKE BUT AS MY OWN WAY TO SAY THANK YOU TO THE LORD. We must serve genuinely and voluntarily. We not need to serve for honor, awards, recognition and etc. but we are serving because it's our own way to say THANK YOU. "THANK YOU LORD FOR ALLOWING ME TO LIVE WITH A PURPOSE (MISSION)".


Lastly, God delays are not God's denials. Today I just received the letter regarding my AYLC application and I passed the two screenings and I am now heading to the interview on the 24th. This is what I want to achieve when I was still in second year when I  met an AYLC alumni member during the first TPSLC that I have attended last 2010. I thank God for always answering my prayers and the prayers of the people who are supporting me all through out.

Not only that, I got my letter to the President's office around 2 pm and as I read the letter there is a hand written note in the letter...It was one of the sweetest and humble note that I have ever read. The note was written by Sister Nilda. "Congratulations! We are proud of you! This is another feather on your cap! More Blessings!

It was very humbling that the President of the University is really proud of me in representing our school. I was really happy to receive this kind of note and I was motivated to give my best not only for my family, school but also for God. Anyway, all the achievements that I got this year is because of GOD. THIS IS FOR THE GREATER GLORY OF THE LORD.

What a beautiful day I have. Lord, thank you for the wonderful blessings in life. Please grant my prayer to be one of the top 80 students who will join the 2012 AYLC on February. Please guide also my parents to be strong in facing dificulties in life and please bless also those people who supported me in all these achievements in life. Lord please grant all our request.Help us to become a blessing to other people. I ask this in Jesus name. Amen. :)

It was really hard accepting the fact that I got a low grade...

I got 3 in my advert class... hahaha

I can't help but accept the fact that I got "3" (lowest grade in our school) in our advert class. Well, I felt so bad but still thankful that I never failed the subject and I don't need to take it again...


There's one subject that I really failed but I don't know why it happened... Hmm... But I will run after it... I mean I need to fix it. If I will not fix it, I will take it again and the failing grade will be reflected and seen in my transcript.

Anyway, It was really hard to accept the fact that I got a low grade in our advert class. Perhaps, my classmates reported in the peer evaluation that I never helped them out in our final output for the course... If I can only turn back the time I will really help them in shooting and video editing but due to time constraint and fixing lots of requirements for the abroad thingy... I failed to help them in shooting and in editing the footages. But I helped them in the pre-production. I was the one insisted to organized the things that we need to do before having the shooting. Well, the grade was already given and it was already forwarded to the registrar. So what can I do? --- I CAN DO NOTHING ABOUT IT... I just need to accept the grade and move on.

I don't have any hard feelings to my professor and to my groupmates. I'm still happy because of learning new lessons in this so called TRAGIC MOMENT OF MY LIFE AS A STUDENT hehehe... I've learned that we must me accountable and accept the consequences in the path that we have chosen in our life. In my case, I have chosen the path of going abroad to represent our school and our country by giving up some academic requirements that I need to do.  I GAVE UP FINAL EXAMS IN EXCHANGE  TO GO TO FORUMS AND CONFERENCES. It was really hard to choose. I don't want to let go the opportunities to meet new people around the globe and to learn new things that I can not learn inside the classroom. Representing our school and the country is a priceless award...Though I got a low grade, I'm still happy and blessed because God allow me to expereince these things.

Okay, time to let go and to move on. There are three semesters left and these are opportunities to give my best and to show to them that I don't deserve a low grade. I'm motivated and never discouraged to study hard and to give my best in all my courses... :)

End of my semestral vacation is finally here!

Today is the end of my semestral break vacation. It means that I will receive my daily school allowance again! (Yahoo!)

As I end my vacation, I can feel sadness in my heart. Why? Beacuse my time to social media will be limited and I need now to focus once again to my academics. My time will be controlled by doing academic requirements and etc.

What  other significant events that had happened today? Hmm... I went to my doctor's clinic for a check up. I've been coughing for almost 5 days and until now I am not getting well. I have decided to go to the doctor because on November 12, 2011 at 5 in the afternoon I'll be flying back to Europe for the second time around for the Global Youth Summit. I want to attend the summit without any sickness in my body. So, as a result of going tothe doctor...I'll be taking two medicines. I'll take one medicine twice a dayand the other is thrice a day.

Another memorable event that had happened today was, I accompanied my mom in buying goods and my cousin's assignment in the market and in a Chinese store. We bought fruits, salted eggs and vegetables in the market while playing cards, staple wires and staple in the Chinese store. I suugeted to my mom to buy what my cousin is needing for her class in the Chinese store because the goods are much cheaper there.

After that we went to the groceries store to buy what we need in our sari-sari store. Then I bought news paper to check the latest news ( but it was flopped to buy news paper at 5pm hahaha) and I saw my schoolmate(the President of IT society). After buying the PDI, I and my mom went home and ride in front seats of the jeepney and we reach our home around 5:35 pm. I immediately opened the television and watch the local news.

Now, I'm making ablog of what had happned to the last of my semestral break. I hope that our school's second semester will be full of blessings, more fun and I hope to learn new things that I can apply to my daily life and could impart to other people. The long haul vacation gave me new lessons in my life--- COUNT AND SHARE YOUR BLESSINGS.

God bless you all and excited to what lies ahead... :)

MY HEART IS NUMB

While writing this blog, I really don't know what I'm feeling right now. I am not inlove nor sad. I just feel that I need something that until now I dont know what I am longing for.  May be this is the result of not attending masses for two weeks.

I am used to attend and hear Holy Mass every week. I feel so weak if I never go to church to listen to God's words. I really want to reflect, to pray and to talk to my God.

My heart is numb. I don't know why? So I asked my self: "Hey, Cris! Are you not happy that God have given you lots of blessings this year? Please do remember that God blessed you to bless other people but it seems that you forgot to share your blessings to toher people. Please reflect now. God might get all what have you received if you don't know how to share and to inspire other.

Am I getting selfish? Am I getting boasful? Am I not happy for the blessings that I have received this year?

I'm happy with all the blessings that God have given tome. What I want to know is why my heart is getting numb? I can not feel the joyness in my heart. I'm longing for something that will make my heart listen to other's desire. I mean, I'm craving for nourshments. My heart is thristy of God's words. I'm really longing for God. What I want is God now.

I have realized that sometimes if we just focus our self in the blessings that we want in our life, it might make us far away from God. Blessings might make us blind. BLIND! BLIND! BLIND!

Blindness can turn us selfish, boastful or arrogant. There's also a time that will forget the main reason why God blessed us. Reasons to share, motivate and inspire. Though you can say to your self that you are still working to live out those reasons but still there will be a time that you are just working not because  of your passion but an obligation.

Well, until now my heart is numb. I want my heart to be back from it's old status. A joyful and nourished heart.

Lord God, I know that I forget the main reason why have you blessed me so much this year. Please help me to softened my heart, nourished it and be active again in serving opther people around me. I'm very sorry if I became blind of the blessings that you have given me that made me selfish. Help me to be humble and selfless again Amen.

I'm lazy and I don't want to go to school...

"Today I don't feel like doing anything...nanananana..."

I feel so lazy... I have this feeling since last three weeks. After I have receive messages that I have failed some of my courses then I feel so lazy and unmotivated to go to school.

"What's the point of going to school if I have failed my majour courses?" This is what I am telling to my self after knowing that I failed my courses! Tsk.

Well, after all it's my own fault. Hmm,is it really my fault? I don't think so. What I know is that I have given my best to all the requirements that I need to submit it just happen that I really need to go to Korea to attend a forum. A forum that will help me to increase my awareness about the situation of the environment and will increase my confidence in meeting young people around the world. Is it worthy to go to Korea in exchange of my academics? I can say YES, because it helped me to improve my personality, my knowledge on international relations and environment protection.

Although I have gained important experiences that I can use inmy life, I am still depressed with what had happened to my grades. It was my second time to experience getting lower grades in my entire university life.
All I want to do now is to ease the depression. I want to enjoy and just to finish my major. I felt bad because my dream to become an academic awardee in my graduation on 2013 already popped out. I don't have any chance to become cumlaude. So, what I'm doing now is praying to God to help me to move on and be optimistic with what had happened to my life as a university student.

It's not yet the end of everything. I will continue to study hard (even if some of the professors have favoritism... hahaha). I will continue to strive hard and to aim high. As what I ahve promised to my self before, NEVER GIVE UP!

I need to be motivated to go to school next week. Nah nah nah nah....

Fraustrated writer...

Finally, after five months of not writing a blog I am here again and motivated to write.

How's my life after five months? Before I have left this blog last May. My last post was all about my project for the Bayer Young Environmental Envoys 2011. I am happy to tell you that I was chosen to be one of the top 4 BYEE 2011 and I was sent to Germany for a study tour that was held last October 16-21, 2011.

Prior to my tirp in Germany I was also chosen as one of the regional ambassador of Tunza Eco-Generation website to South East Asia. This year was really a blast. As a regional ambassador I have joined an essay competition and luckily my essay was chosen. The prize is a free trip in South Korea to join the UNEP UEA youth forum. O' wait another blessing that came into my life was, I was also chosen as one of the delegates for the 2011 Global Youth Summit organized by the British Council. I'm heading to London on November 12, 2011.

Okay! I think I am sharing so much about the blessings that I have received in the second quarter of this year. By the way, I really thanking God for blessing me and my family. He was the one who gave me all the blessings in my life. THANK YOU LORD! Those blessings I mentioned above changed my life's perception as a student. Back to the the title of my blog, it's all about fraustrated writer. O' yes! I am a fraustrated writer. I want to bring back my passion in writing. Though, I admit that I'm not really good in English but still I want to bring back my passion in writing.

When I was still in high school I really love to write poems in Filipino, short articles in English and even news articles. From second year to fourth year I'm very active in our school paper. I was a literary writer and associate editor before (Does it sound interesting?). Writing was part of my high school life. When I stepped into college, my passion in writing was totally gone. It was diminished due to my laziness- both in reading and writing. I forgot to put into practice my writing skills during my first yearruntil the first half of my third year in the university. ( Now, I'm in regret that I get lazy and tired in writing. Tsk!)

Now I'm really want to revive my passion. I was really inspired by my friends who work as a journalist in university and print media. 

Now I'm running out of words to share. ALL I WANT IS TO WRITE AGAIN...Take note, I'm a fraustrated writer. hahaha

 One part of my culminating activity for my BAYER YOUNG ENVIRONMENTAL ENVOY Project. :))

SEARCH FOR PAULINIAN ENVIRONMENTAL ENVOYS 2011 (SPUQC)

I.  Rationale: This program is patterned after the Bayer Young Environmental Envoys (BYEE) Philippines which recognizes young individual for his/ her environmental advocacies and projects with exemplary leadership and community involvement. The Search for Paulinian Environmental Envoys recognizes a Paulinian student who will play a major role to protect the environment and to help other students become aware of environmental problems inside and outside the school.

Through the Paulinian Environmental Envoy program, the Paulinian Student Government hopes to achieve the following goals:

• To identify the youth leaders for environmental protection
• To encourage Paulinian students in establishing activities or programs that will promote environmental awareness and protection inside and outside SPUQC.

II. Qualifications:

• Filipino citizen, 17 to 24 years old
• A bona fide college student enrolled in St. Paul University Quezon City.
• Actively involved in environmental activities/projects
• No failing grade throughout the entire college years and of good moral character.

III. How to join:

Each co-curricular organization may join the contest. They can send a maximum of 4 applicants.

In no more than 1,000 words, the candidate writes an individual proposal for a simple and do-able environmental project in SPUQC or partner communities of SPUQC that addresses a specific environmental problem.

• Identify and describe a current situation with environment-related problems in school/partner community of SPUQC and the relevance of addressing this concern.
• Name a few practical solutions to the problem that your organization has so far carried out.
• Draw up a personal project you intend to do to help alleviate this problem. State the objectives of your project and your deliverables.
• Indicate your resource requirements like budget, manpower, facilities, as well as institutions/groups/organizations involved, making sure that all necessary resources are within your reach. Compare resources and costs with the benefits you expect to gain.

Implementation of all the projects that will make it to the final round must begin not earlier than July 1, 2011 and end not later than July 23, 2011.

IV. Procedure / Rules

• Fill out the application form and attach a 2X2” color photo.
• All entries must be accompanied by a project proposal. Incomplete application forms and entry requirements will not be processed.
• Secure the endorsement of your Program Director and College Dean.
• All applications should reach SPUQC Student Affairs office by June 27 at 5 pm.
• Project proposals must be typewritten in English; double-space. Handwritten or e-mail entries will not be accepted.
• On June 28 shortlisted candidates will be released and required to submit their:
1. Soft copy of the proposal
2. Proof of awards received
• Project proposals which are adaptations/upgrades of already existing projects are acceptable, but the entry will be judged solely on the basis of new elements introduced and their added value. Pre-existing work or accomplishments prior to the official start-up date will not be given any credit.
• Successful finalists shall be asked to begin implementing their respective projects by July 1, 2011. A premature start-up of the proposed projects will be grounds for disqualification.
• While the project proposal should be the applicant’s own concept, the project itself may be carried out by any number of people, with the applicant taking a significant role in its implementation.
• The project must be completed by July 23, 2011. 
• The judge’s decision is final in all aspects of the competition.

V. Judging and selection

• Applicants will be short-listed based on the content of their project, their leadership and environmental know-how and involvement.
• A panel of judges will interview each of the shortlisted candidates to determine their intelligence and understanding of environmental issues, their communication and people skills, and the feasibility of their project proposals. 
• The Top 4 finalist will receive the formal title of “Paulinian Environmental Envoy” during the awarding ceremony on July 27, 2011 and will be required to join and apply for the Bayer Young Environmental Envoys 2012.

VOLUNTEERS MUST HAVE A GENUINE HEART TO SERVE

"I AM A VOLUNTEER AND I WILL LIVE OUT THE SPIRIT OF SACRIFICE. "

I love to volunteer in all the activities that we have when I was still in my grade school and high school years. I always raise my hands when my teachers will ask us with a question: WHO WANTS TO DO THIS...ANY VOLUNTEER?

I love to do things that will strengthen me, mold me, will empower me. At first I thought volunteering will just help me to improve my skills but I am wrong. Being a vlounteer will empower other people around you.

I know that God blessed me with so much blessings, I volunteered to be part of the summer camp in Mindanao and I've realized that I can live out the spirit of sacrifice. I've learned how to love my neighbors and to see Christ with the smiles of the children and families in the areas that we have visitied.

After the summer camp while waiting for our flight going back to Manila my phone rang and I've heard a good news that my prject for BYEE  qualified the regionals. I'm so happy and I prepared for the last interview and in God's good will I passed the nationals.

My school is very supportive with my project but  there's an idea behind my back to share my project to my community before to my school... At first I thought everybody will support my project. :/

Last April 30, I organized the first part of my project which is BAKAS 101, a training that will empower the youth to be aware of the environmental problems that we have. I'm happy because some of my volunteers responded to my invitation but as the day goes by everyone is quitting. They are busy. I texted my co-yfc but only three answered the invitation postivitely the rest are not.

I'm sad for I thought my co-yfc's will help me to fulfill my project but I can't feel their support. So I look for another community to conduct my project. The community is GAWAD KALINGA PAYONG. I will go there on Thursday and will conduct my activity. I know that they will embrace my project with their whole heart and I will empower them to be a young man and woman to change our nation.

Sobra talagang nakakaiyak na hindi ko naramdaman yung suporta ng mga yfc sa sarili kong cluster. Sobrang nalungkot ako na kahit nag makaawa na ako sa mga chapter heads sa cluster namin isa lang ang sumuporta. Sumuporta rin naman sila ate Joan at Kuya Ryan kaya masaya na rin ako.

Nasaktan rin ako nung nag backout yung friend ko to give talk, nung hindi na available yung isa kong friend to attend the training. Nung nag text na sa akin na huwag na lang ituloy yung isa kong kaibigan din. Kaya ano pa ba magagawa ko nun edi ki-nancel ko na yung activity. Nung una may bitterness sa puso ko pero di naman makakatulong kung magiging bitter tayo sa sa mga taong di sumusuporta sa akin. Alam ko na challenge lang ang lahat. Sabi nga nila THERE'S ALWAYS A LIGHT IN EVERY DARKNESS.

Alam ko plano ni God ang di pagkatuloy ng project ko for my YFC friends pero alam ko mas magiging maayos ang project this coming Thursday sa GK payong. Excited na ako. Sana may mga mag volunteer, kung wala naman ayos lang. Basta tuloy lang sa adhikain. I pledge to continue my project and help the poor people to be part of changing our nation into a better one.

Today, I pledge to live out the spirit of SACRIFICE. :))


LORD GRANT ME YOUR WISDOM, KNOWLEDGE AND UNDERSTANDING. :))






 

Bakit hanggang ngayon wala pa rin...

Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon wala pa rin akong nagiging girl friend. Minsan gusto ko tumawa minsan nagtatanong blang ako lagi sa sarili ko at minsan wala lang sa akin.

Ako na siguro ang isa sa mga malas na lalaki sa mundo. At age of 19 wala pa rin akong nagiging girlfriend. May mga nagustuhan naman na akong mga babae, halos lahat nga mga unica ija ng pamilya nila... Hahaha ang hilig ko sa kung hindi only child e only girl naman sa pamilya. Hahaha...

Babalikan ko lang yung dating naging gusto ko, for two years rin akong nakipagkulitan at nangulit sa kanya. Pero as usual busted naman kasi di pa raw siya ready. hahaha Pero sayang yun a, close ko na parents niya. Siya na lang yung hinhintay ko pero wala talaga e. Naghintay rin ako ng mga 6 months pa hanggang sa umayaw na rin ako kasi talagang wala sigurong kahihinatnan kung maghihintay pa ako.

Second nagkagusto naman ako sa isang psychology student sa school namin. Ayos naman. Isang linggong pagkakaibigan lang. One week puro text. Kiligan moments at kung ano ano pa. Alien pa nga tawagan namin. Tapos may smiley pa kami para sa isat isa..ganito o " :))" Ayun hanggang sa di na nagparamdam. Tapos namiss nya ata ako nagparamdam din. Hanggang sa nawala na yung nararamdaman ko sa kanya. In short we're not meant to be.

Third, nagkagusto naman ako sa isang taga SPUM. Na meet ko sa Cagayan de Oro may summer camp kasi kami. Wala lang we have something in common kasi pareho kaming Paulinian since kinder. MABAIT rin kasi siya saka humble... Pero tulad nung sa psychology student konting panahon lang din ang pagkikita namin nito. twice lang. hahaha... Kasi naman busy siya at ako wala lang cool lang ngayong buwan pero next month wala na siyang gagawin back to normal at ako naman on my mission na. I think baka hindi rin kami sa isa't-isa. Infatuation lang na naman siguro.

Next eto na naman, bigalang nagparamdam yung dati kong gusto. Hindi ko alam kung ano balak ni Lord at nagkaroon na naman kami ng communications. Siya kasi yung longest na hinintay ko. Honestly namiss ko rin siya. Yun nga lang mejo busy din siya ngayon kais nursing student. Di talaga niya hilig magtext. Pero nagtext siya pero limited lang talaga. Anyway, bahala na kung ano mangyari.

Until now, I'm still praying for the right girl for me. Ganito pa la yung pakiramdam pag di pa nakakaranas mag ka girlfriend, maraming taong sa isip. Minsan naiinip. Minsan nga iniisip ko na lang baka nameet ko na pala di ko lang pinansin. Yung mga ganung bagay.

Pero satingin ko God wants me to love my self first before I can love someone forever. Naks, ang drama naman pero sa totoo lang nalulungkot ako kasi parang napaka late bloomer kong tao. Bata pa naman ako, at alam ko in God's perfect time ay makikilala ko na rin siya at makakasama. May be God is still writing the best love story of mine... hahaha

Hopeless romantic ang dating ko. Pero bahala na talaga. Maghihintay lang ako, makikinig sa tibok ng aking puso. Mag eenjoy at mamahalin ang buhay ko para naman pag may ibang buhay na akong kailangan mahalin ay alam ko na ang aking gagawin...

In GOD's PERFECT TIME. Makikita ko rin ang better half ko. :))

Still waiting for you. Pag nakita na kita, papabasa ko sayo to. :)) Maging sino ka man I love you. Ms. Right of my life!

My schedule... :))

I will  be busy on May upto August. Thank you Lord for the gifts and blessings in my life. I pray for good health, wisdom, knowledge and understanding. :))

May 1-8: Super planning for BAKAS 101 and Batang K camp!

May10-11: Proposed date for community based Bakas 101

May 16-17: Proposed date for school based Bakas 101

May 18-23: 7th TPSLC VIGAN

May 27: Proposed date for school based Batang K camp. Valencia :))

May 28: Proposed date for community based Batang K camp. Grand valley chapter

May 29: Proposed date for community based Batang K camp. Lores or GK

June 2: Follow up activity for Grand valley kids

June 3: Team building activity of SPUQC officers

June 4: follow up activity for GV kids

June 5: Follow up activity for Lores/GK kids

June 7: Follow up activity for Valencia kids...Afternoon activity for QC circle kids

June 14: First day of class

June 17: Meeting for Green day c/o of Duchess


June 26- July 16: South Korea Adventure

June 27: Tomas Morato CES activity

July 2: Follow up meeting about green day.

July 22: Final Planning for Green day

July 25: GREEN DAY

JULY 31: END OF BYEE 2011 PROJECT IMPLEMENTATION:)))

August 13-17: BYEE ECO CAMP 2011

August 18: BYEE FINAL JUDGING 2011 (Dhusit Thani Hotel)

MAGSISIMULA

 This song was composed for my environmental group: BAKAS. :))

Magsisimula

Composed by: Trick Hizon, ABMC-SPUQC

G-Dsus-Em-C
Sabik ka na bang makalanghap ng hanging sariwa?
Sabayan ang sayaw ng mga punong luntian?
Gusto mo na bang balikan ang lupang kinagisnan?
Ang tanawing malapit nang kalimutan?

Refrain:

Em-C-G-Dsus
Hindi pa huli ang lahat..
Kilos mga kabataan..
Tayo lamang, ang magtutulungan..

Chorus:

G-Dsus-Em-C
Buksan ang isip, makinig, manalig.
Umaksyon, kumilos, sa'tin magsisimula..
Ang pagbabago..

Naranasan mo na bang magtanim ng puno?
Magpulot ng kalat? Maglinis ng lansangan?
Magtipid ng tubig, wag hayaang sayangin..
Ang kalikasan, wag kalimutan..

Refrain:

Em-C-G-Dsus
Hindi pa huli ang lahat..
Kilos mga kabataan..
Tayo lamang, ang magtutulungan..

Chorus:

G-Dsus-Em-C
Buksan ang isip, makinig, manalig.
Umaksyon, kumilos, sa'tin magsisimula..
Ang pagbabago..

Bridge:

Em-C-G-Dsus
Ikaw, ako, tayo, ang kasagutan..
Alagaan ang kalikasan..
Sa'tin magsisimula, ang pagbabago..

Chorus:

G-Dsus-Em-C
Buksan ang isip, makinig, manalig.
Umaksyon, kumilos, sa'tin magsisimula..
Ang pagbabago..

Si Tara B. sa mundo nina Imbong asar at Inong buska.

 This is my first ever story written by yours truly. I really want to thank Mr. Vibiesca for his comments and suggestions for my story. Finally the story was done. :)

Si Tara B. sa mundo nina Imbong asar at Inong buksa

Isinulat ni: Cris Raymund Viray

Mga bata, naranasan niyo na ba ang makipagkaibigan at gumawa ng isang bagay para sa isang magandang hangarin ngunit di kayo maunawaan ng iba? Sa ating kwento, ay makikilala natin ang isang batang laging tinatawag na Tara B. ng mga bata sa kanilang lugar. Bakit kaya siya laging tinatawag na Tara B.? Ano kaya ang kakaiba sa kanya? Magbasa na tayo para malaman natin.

Dit-dit-dit-dit dit dit...

Mabilis na inabot ni Tara ang kanyang alarm clock. Alam niya na oras na para siya ay gumising. “Magandang umaga Nanay at Tatay!” ang sambit ni Tara pagkadilat ng kanyang mga mata.

“Anak, ang aga mo naman atang gumising. Sabado ngayon ah?” ang tanong ng kanyang ina.

“Nay, sabado po ngayon di ba? Pupunta po ako sa bahay nila tiyo at tiya.” Ang sabi ni Tara habang inuunat-unat ang kanyang mga braso, kamay at paa.

Si Tara ay agad-agad na bumangon sa kanyang higaan. Kinuha ang kanyang twalya at dumiretsyo agad sa banyo para maghanda.

Mabilis natapos maligo si Tara nagmamadali at kitang kita sa kanyang mga mata ang pagkasabik. Siya ay mabilis na nag-almusal dahil sabik na magtungo sa bahay ng kanyang tiyo at tiya.

 “Nay, mauna na po ako. Kailangan ko po mahabol sila tiyo at tiya, alam niyo naman po na maaga sila umalis para mamalengke.” Sambit ni Tara. “O’ siya, mag-ingat ka sa paglakad mo. Huwag kang tatakbo at maraming mga aso sa daan baka ikaw ay makagat.” Ang sabad naman ng kanyang ama habang nakangiti at tila inaasar ang anak. Alam kasi ng tatay ni Tara na maraming nangaasar dito dahil sa nahiligang gawain nito.

“Opo Tay. Sige po una na muna ako.”

“Nena, ano ba yang anak mo ang aga gumising tuwing Sabado. Wala namang pasok ngayon. Di ko maintindihan kung bakit kakaiba ang hilig ni Tara.” Ang sabi ng tatay.

“Jusko, kahit ako di ko rin maintindihan. Gusto ko nga minsang pagsabihan pero baka naman magtampo sa atin. Suportahan na lang natin ang anak natin. Iba talaga ang hilig niya sa mga hilig ng mga bata dito sa ating barangay.”  Ang malumanay na sagot ni Aling Nena.

Ngayon ay araw ng Sabado. Ang araw na nagpapaligaya kay Tara dahil tiyak marami na naman siyang makukulekta sa kanyang tiyo at tiya. Ang kanyang makokolekta ngayong araw ay tiyak na makapagbibigay sigla sa kanya sa buong araw.

Naglakad na nakangiti habang kumakanta-kanta si Tara. Sa kanyang paglalakad nakita niya ang mga puno, halaman at mga paru-paro.

“Ang ganda talaga ng kapaligiran. Sana patuloy na maalagan ang mga ito.” Biglang kumapit kay Tara ang isang paru-paro. At nagwika ng “At sana hindi maubos ang lahi ng paru-parong ito”.

Naglakad ng naglakad si Tara hanggang sa makarating na siya sa bahay ng kanyang mga paboriting tiyo at tiya.

Knock..Knock..Knock..

“Tiya Ileng...Tiyo Tinong?”

“Tara, kamusta? Halika at pumasok. Ano ang iyong pakay iha?” nakangiting tanong ni Tiya Ileng.

“Tiya, Sabado po ngayon. Alam niyo na po kung bakit ako nandirito.”

“Ikaw talaga Ileng, kaya nandito yang kyut na pamangkin natin dahil kokolektahin yung mga boteng nakatambak diyan sa likuran.” Natutuwang sambit ni Tiyo Tinong.

“Ay jusko! Pasensya ka na iha. Naku, sobrang makakalimutin na kasi ako. Alam mo naman na tumatanda na ang tiya mo. Hahaha. Sige pumunta ka na sa likuran kunin mo ang mga bote saka yung ibang mga papel.”

“Salamat Tiya” sabi ni Tara at bakas na bakas ang tuwa sa kanyang mukha.

Agad-agad na inilagay ni Tara ang lahat ng mga bote at mga lumang papel sa dala dala niyang bayong. Pagkatapos makulekta ang lahat agad-agad na itong nagpaalam sa kanyang tiyo at tiya.

“Ang dami kong nakolekta ngayon kina tiyo at tiya. Malaki talaga ang maitutulong ng mga ito. Para sa iba ay mga basura lamang ito pero para sa akin ay mahalaga ang mga ito.” Sambit ni Tara habang naglalakad hanggang sa may narinig siyang tinig.

“Psst..Psst! Tara!”

“Hala, sino yun?” ang pagtataka ni Tara

“Psst! Tara”

“Sino po kayo?” Habang tumitingin tingin sa paligid.

“TARA B.! TARA B.! TARA TARA B! TARA BASURA!” Ang sigaw ni Imbong ang batang mahilig mang-asar.

Nagpatuloy sa paglalakad si Tara at patuloy parin ang pang aasar ni Imbong asar. Walang kibo ito kahit ito ay inaasar na. Siya ay nagpatuloy pa rin sa paglakad hanggang mapadpad sa lugar kung saan maraming mga batang ang nakamasid sa kanya. Nagbulungan ang mga ito.

“Naku, andyan na si Tara. Ang kaklase nating mahilig sa basura o.”

“Naku, kadiri na man yan. Ayaw ko sa kanya. Tignan mo naman ang dala dala puro basura.”

“Mukha na tuloy siyang basurera.”

“Dahil mahilig yan mangolekta ng mga basura. Amoy basura na rin siguro yan”

Araw araw na lang na inaasar at pinagbubulungan si Tara dahil sa pangungulekta ng mga basura tulad ng bote, papel, tansan at mga gamit na katsya sa tindahan ng mga tinapay.

“Psst... Psst...Tara basura!..Beh beh... Tara basura!” Pabirong sigaw ni Inong buska.

“Tara Basura! Ang batang mahilig sa basura.” Inulit pa ng mga kasamang kaibigan ni Inong ang panunukso.

Ngunit siya ay patuloy lang sa paglalakad at ito’y nakangiti kahit na kinukutya at inaasar ni Inong buska. Siya ay tumungo sa tindanahan ng tinapay at humingi ng mga lumang katsya.

Ngunit patuloy pa rin ang pang bubuska ni Inong at dumagdag pa si Imbong asar.

Wala pa ring kibo si Tara sa pambubuska at pangaasar ng mga bata sa kanya. Hanggang sa naisipan na ni Inong na kunin ang dala nitong bayong para pagpasa-pasahan at itapon sa kalsada.

“Akin na itong bayong mo TARA B.” Ang sabi ni Inong

“Inong, ipasa mo naman sa akin” Ang sabi naman ni Imbo na may mapangasar na tinig.

Pinagpasa-pasahan ng dalawa ang bayong ni Tara. Si Tara ay umiiyak na pinulot ang bayong at ng magsikalat na ang mga basura. Nagtawanan lang si Inong at Imbo. Umiiyak na naglalakad si Tara para umuwi na sa kanila hanggang sa naramdaman niya ang kakaibang galaw sa loob ng bayong.

“Aray ang sakit ng baywang ko”   Ang sambit ng isang tinig na ngayon lamang niya narinig.

“Hala. Sino yun?” Ang tanong ni Tara na may halong takot.

Mas lalong natakot si Tara ng may lumabas sa loob ng bayong at nagsalita ng…

“Kamusta Tara? Ako si Botetilya! Aray… ang sakit talaga ng baywang ko”

“Huh?Bot….botetilya?... Paanong nakapagsasalita ka?” Takot na tanong ni Tara habang kinukuskos kuskos ang mata.

“Hindi ka namamalikmata Tara. Ako si Botetilya, ang bago mong kaibigan.”

“Hep hep hep… Hindi lang ikaw Botetilya ang bagong kaibigan ni Tara. Ako rin.”

“Sino naman po kayo?”.

“Ako si Magzy! Ang magazine friend mo Tara!”

“Hindi lang kayo ang kaibigan ni Tara pati ako. Ako si Tanz, ang tansan na side kick ni Botetilya.”

“Huwag ka ng umiyak Tara, kami ang bahala sayo. Tahan na.” Ang sambit ni Tanz.

Tumahan at napangiti na si Tara dahil may mga bago siyang kaibigan. Siya ay nagpatuloy na sa paglalakad.

Hindi muna umuwi si Tara bagkus ay napadpad naman siya sa nanay ng kanyang kaibigan na mananahi at ito ay humingi ng mga retaso ng tela. 

Pumunta rin siya sa tahanan ng kanyang guro para humingi ng mga lumang papel at siya naman ay binigyan.

Marami ng nakulekta si Tara na mga basura. Kaya naman ay bakas na bakas sa kanyang mga mata ang pagkagalak.

Ngunit sadyang makulit talaga si Imbong asar at Inong buska, hindi pa rin tinantanan si Tara. Asar dito, buska doon. Buska dito, asar doon. Hindi na natigil ang pambabansag sa kanya ng TARA B! ANG BATANG MAHILIG SA BASURA.

Hindi lang pambubuska at pangaasar ang ginawa ni Inong buska at Imbong asar. Sila rin ay may mga dalang kalat tulad ng mga papel na binabato-bato kay Tara.

“Aba, hindi talaga matiligil tigil ang pangbubuska at pang-aasar ng dalawang batang ito.” Ang sabi ni Botetilya.

“Oo nga. Kahit ako ay nabibingi na sa pambubuska at pang-aasar ng mga batang iyan.” Sambit ni Magzy.

“Sa tingin ko panahon na talaga para gawin natin ang tama! Pasigaw na sabi ni Tanz.

 Sabay na pumito ang tatlo at may liwanag na lumabas mula sa bayong na dala-dala ni Tara.

May isang maliit na bola ang lumabas. Bola gawa sa mga bagay na nasa loob ng bayong.

“Tara! Kunin mo ang bola!” Sabi ni Tanz.

“Wow. Ang ganda naman nito bolang gawa sa junk! Ayos! Pero ano ang gagawin ko dito Tanz?” Ang tanong ni Tara.

“Yan ang tutulong sayo sa mga mapambuska at mapang-asar na mga batang iyan.”

“TARA BASURA! TARA B! TARA B! Reyna ng mga basura!” Ang patuloy na naririnig ni Tara habang kausap si Tanz.

“Anong gagawin ko dito Tanz?” Ang makulit na tanong ni Tara.

“Hawakan mo maigi Tara. Isipin mo kung ano ang gusto mo mangyari kina Imbo at Inong.”

Hindi na nakapag timpi si Tara sa pambubuska at pang-aasar ni Inong at Imbo sa kanya. Kanyang inisip na sana ang dalawang bata ay maranasan ang matinding pambubuska at pangaasar tulad ng pinadarama nila sa kanya.

Agad na lumiwanag ang bola at sina Imbo at Inong ay nawala.

“Nasaan na sila?” Ang pagtatakang tanong ni Tara.

“Andito sila sa loob ng katawan ko Tara.” Ang sabi ni Botetilya.

“Huwag ka mag-alala Tara, walang masamang mangyayari kina Inong at Imbo. May dapat lang silang matutunan” Sambit naman ni Magzy.

“Hala, nasan tayo Imbo?” Tanong ni Inong.

“Naku hindi ko alam. Ang dumi naman dito. Puro basura. Ang dilim pa.” Sabi ni Imbo.

“Kamusta Imbo at Inong. Andito kayo ngayon sa mundo ng mga basura! Ako nga pala si Botetilya.”

“Mundo ng mga basura? Nagpapatawa ka ba?” Sagot ng dalawa.

“Hindi nagpapatawa si Botetilya! Nagsasabi siya ng totoo. Nandito kayo sa aming mundo!” Ang sabi ng isang basag na salamin.

Nagtataka ang dalawa kung paano sila napadpad sa mundo ng mga basura hanggang sa narinig nila ang isang tinig.

“Huwag kayong magtaka kung bakit kayo nasa mundo ng mga basura. Ang inyong pambubuska at pang-aasar kay Tara ang nagdala sa inyo dito.”

“Naku, sino ba yang mga yan. Kadiri naman yang dalawang yan. Ang lilinis masyado.” Ang sabi nman ng kinakalawang na baterya.

“Ayaw ko sa mga batang mga iyan. Tila hindi man lang na dumihan. Hindi sila tulad natin! Bakit ba napadpad yang mga iyan dito sa atin.” Ang sambit ng isang lukot lukot na papel.

Hiyang hiya ang dalawa sa sa kanilang naririnig. Sila ay pinagbubulungan at pinag-uuspan. Sila ay naglakadlakad at napadpad sa lugar kung saan may mga maliliit na mga tansan at sila ay pinagtatawanan.

Sila ay pinagbabato ng mga papel, balat ng kendi, bulok na kamatis, balat ng saging at kung ano-ano pa.

“Yan ang nababagay sa inyo! Dapat kayong madumihan!”

Patuloy silang naglakadlakad at nakilala ang Bolpen na tila nagsisilbing pulis sa lugar.

“At sino naman kayo? Bakit kayo nasa aming mundo?”

“Ako po si Imbo at siya naman po si Inong.”

Hindi sila pinakingan ng Bolpen at binugahan na lamang sila ng itim na tinta sabay tawa ng malakas!

“Ayan! Yan ang bagay sa inyong dalawa! Hahaha.”

Mangiyak-ngiyak na ang dalawa dahil sa mga naririnig nilang pambubuska at pang-aasar sa kanila. Sila ay nadumihan at tila humahalo na ang amoy tulad ng sa mga basurang nakapaligid sa kanila. Habang ang dalawa ay nasa loob ng katawan ni Botetilya. Si Tara naman ay pinagmamasdan lang ang dalawa at ito ay naaawa.

“Imbo, paano tayo makaalis dito. Hindi ko na kaya ang pambubuska at pangaasar nila sa atin. Saka ang baho ko na.” Ang sabi ni Inong na naluluha na.

“Kahit ako Inong. Gusto ko ng makaalis dito. Ayaw ko na sa mga basurang ito.”

“Hindi na kayo makakaalis dito! Yan ang bagay sa inyo maging basura tulad namin.” Ang sabi ng isang sira-sirang basahan.

Muli ay nagsalita si Botetilya at nagwika “Makakaalis lang kayo dito kung malilinis niyo ang mundo ng basura at mailalagay ang lahat ng basura sa tama nilang lugar at lalagyan.”

Agad na nagsulputan ang tatlong lalagyan na tila bahay ang hitsura at kada lalagyan ay may nakasulat na “Nabubulok, Di nabubulok at recyclables.

Agad na nagsimula ang dalawa. Nagtulungan ang mga ito upang isalansang ang mga basura sa dapat nilang kalagyan. Nakita ni Imbo ang balat ng saging at ito ay nilagay niya sa lalagyan para sa mga nabubulok. Si Inong naman ay may nakitang bote at nilagay ito sa lalagyan para sa mga pwede pang marecycle. At sabay namang nilagay ng dalawa ang plastic bags na kanilang napulot sa lugar para sa mga hindi nabubulok. Hindi naging madali ang ginawa nila dahil may ilang mga basura ang nagsisilipat-lipat ng lugar para inisin at asarin sina Inong at Imbo. Ngunit naging masigasig pa rin ang dalawa at natapos nila ang pagsasalansang ng mga basura.

“Botetilya, Magzy at Tanz, sa tingin ko nagawa na nila Imbo at Inong ang kanilang dapat gawin. Maari na ba silang lumabas sa mundo ng mga basura?” Ang tanong ni Tara na may awang nadarama.

“Magaling magaling Imbo at Inong. Sana ay may natutunan kayo.” Ang sabi ni Botetilya sa dalawa.

Umilaw ang katawan ni Botetilya at nailabas na nito ang dalawang bata.

“Sa wakas nakabalik na tayo.” Sambit ni Imbo habang ina-amoy amoy ang sarili. “Hindi na rin tayo mabaho.”

Umiiyak ang dalawa at humingi ng tawad kay Tara.

“Tara patawarin mo kami sa pambubuska at pangaasar naming sayo.” Wika ni Imbo habang umiiyak.

“Tara, mula ngayon di na kita aasarin na TARA B o TARA BASURA . Tutulungan na lang kita sa pangongolekta. Ano nga ba at nahiligan mo ang pangongolekta ng mga basura?” Ang sambit ni Inong.

“Inong, Imbo. Ayos lang iyon. Masaya ako at may natutunan kayo. Halikayo punta tayo sa bahay at may ipapakita ako sa inyo.” Wika ni Tara.

Agad na nagtungo sa bahay nila Tara si Imbo at Inong. Pagdating sa bahay nila Tara ay nakita nila ang mga koleksyon nitong mga junk art. Nakita ni Imbo ang isang orasan gawa sa mga pinagsama samang sirang gamit. Nakita ni Inong ang isang bote na ginawang makulay na flower base. Nakita rin nila ang koleksyon na mga bracelet at robot na gawa sa tansan at ang iba pang mga junk art.

“Tara ang gaganda ng mga koleksyon mo. Ikaw ba ang gumawa ng lahat ng ito?” Wika ni Inong.

“Oo, ako ang gumawa ng lahat ng mga iyan. Tinutulungan din ako ng kuya at ate ko. O heto sayo na itong robot na gawa sa tansan.”

“At sayo Imbo, sayo na itong bag na gawa sa katya.”

“Salamat Tara” Ang sabi ni Imbo at Inong.

“Ay oo nga pala bago ko makalimutan, bukas nga pala ay ititinda ko ang ibang mga junk art na gagawin ko ngayon. Gusto niyo ba akong tulungan?”

“Sige Tara! Game kami diyan!”

“Ayos!” Ang sigaw nila Botetilya, Tanz at Magzy

Nagtulungan ang tatlo kasama sila Botetilya, Magzy at Tanz sa pagrerecycle ng mga basurang nakolekta ni Tara.

Si Tara ay gumawa ng mga recycled bag mula sa katya habang tinuruan naman ni Tara na gumawa ng mga basahan mula sa retaso ng tela si Imbo.

Sa tulong ni Botetilya, si Inong ang nagdesenyo ng mga palamuti sa mga bote at botelya. Si Tanz naman ang sumusuri sa mga gawang alkansya mula sa mga lata ni Inong.

Si Magzy naman ang tumulong sa paghiwalay ng mga puti at hindi puti na mga papel na kanilang ibebenta sa junk shop ni Mang Isko.Siya rin ang gumawa ng mga paper beads at recycled picture frames.

Buong araw din silang gumawa ng mga junk art. Sobrang bakas sa mga mukha nila ang mga ngiti. Lalo na nang makita nila ang mga obra maestra na nagawa nila. Sadyang lumabas ang kanilang pagkamalikhain.

“Ayos! Tapos na tayo! Ang ganda ng mga ginawa natin!” Ang sambit ng lahat sabay tawa ng malakas.

Dahil sa kanilang malikhaing isip ay naunawaan nila Inong at Imbo na pwedeng makagawa ng mga bagong bagay mula sa mga basurang kinolekta ni Tara.

“Kita mo nga naman o, akala natin si Tara lang ang mahilig sa pagkolekta ng basura. Pero tignan mo ngayon may mga kaibigan na siyang kapareho na ng kanyang hilig.” Ang sambit ng mga magulang ni Tara.

Tititit...Tititit...

Agad na inabot ni Tara ang alarm clock. Tumingin ito sa kalendaryo at nakita na Linggo ngayon. Kanya ring inihanda ang sarili at ang banner na kanyang ginawa mula sa mga lumang katya.

Habang  naghahanda ng lamesa ang tatay ni Tara ay dumating na sila Imbo at Inong at sila na ang naghanda ng kanilang mga ginawang junk art. Habang ang kanilang kaibigang bote, tansan at magazine ay ang nagkabit ng banner na may nakasulat na. “JUNK ART FOR SALE”.

Maraming mga bata ang na enganyo gayun din ang ibang mga nakatatanda. Ang mga batang laging nang-aasar kay Tara ay kasakasama na niya ngayon sa pag gawa at pagbebenta ng mga junk art.

Bago pa magtanghali ay naubos na lahat ng mga panindang nilang junk art. Naka tatlong daan din ang kanilang kinita.

“Inong, Imbo, Botetilya, Tanz at Magzy ang galing talaga natin. May tatlong daan na tayo. Saktong pambili ng binhi para ma-idonate natin sa eco-park ng barangay.” Nakangiting anunsyo ni Tanya.

“Talaga Tara? Ayos! Apir!” ang sambit naman ni Inong.

“Tara ano pang hinihintay natin? Hali na tayo sa palengke para bumili ng binhi. Pagkatapos ay magsimba na rin tayo dahil binigyan tayo ng Diyos ng lakas para sa araw na ito at sa pag gawa ng mga junk art.” wika ni Imbo.

“Tama! Kumita na tayo na katulong pa tayo sa kalikasan.” Ang masayang wika ni Tara.

Ayan mga bata, lagi nating tatandaan na huwag nating mamaliitin ang halaga ng isang bagay na akala natin ay basura na. Sabi nga nila nanay at tatay laging may pera sa basura. Kaya ngayon ay dapat matuto na tayong mag hiwahiwalay ng mga basura natin. Ihiwalay ang nabubulok sa hindi nabubulok at ang mga basurang pwede pang i-recycle. Kagaya ng ginawa ni Tara at ng kanyang mga kaibigan, siya ay nag-impok ng mga basurang maaring gawin muli na isang nakakahangang kagamitan. Kaya mo rin bang gawin ang ginawa ni Tara at ng kanyang mga kaibigan? Kung nagawa ni Tara ang mga iyon ay tiyak na magagawa rin natin. Mahalin ang ating kalikasan at mas payamanin ang ating himahinasyon at pagkamalikhain!